ผมเคยเขียนเกี่ยวกับเชลซีตอน ที่ดิ มัตเตโอยังคุมทีมอยู่ ช่วงนั้นจำได้ว่าเชลซีฟอร์มแรงยังไม่แพ้ใคร แต่ผมกลับสังหรณ์ว่าถ้าทีมเกิดสะดุดเมื่อไหร่แล้วจะกู่ไม่กลับ ตัวอย่างมีให้เห็นมาแล้วกับกุนซือเก่าๆที่โดนแข้งเชลซีพาแหกโค้งมาแล้วนัก ต่อนัแก

แล้วผลก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ
ก็อย่างว่าเชลซีเป็นทีมที่ขึ้นชื่ออยู่แล้ว เวลาดีมักดีใจหายเวลาหายก็มักจะหายยาว ดิ มัตเตโอเลยเป็นกุนซือคนแรกของพรีเมียร์ลีกในฤดูกาลนี้ที่ตกเก้าอี้ก่อนใคร เพื่อน ไปก่อนมาร์ค ฮิวจ์ที่ทำคิวพีอาร์จมกองบ๊วยแบบไม่ได้ผุดได้เกิดซะอีก
จะว่าไปผลงานดับเบิ้ลแชมป์เมื่อปีก่อนของดิ มัตเตโอแทบไม่มีความหมายสำหรับเสี่ยโรมัน เพราะเฮียแกเล่นพิจารณาผลงานการคุมทีมรายสามนัดแบบนี้เอาใครมาคุมก็โดนปลด ต่อให้เป็นเซอร์อเล็กซ์ก็เถอะ
ก็ต้องบอกว่า “น่าเห็นใจ” สำหรับคนเก่าอย่างดิ มัตเตโอ ส่วนคนมาใหม่อย่างราฟาพูดได้คำเดียวว่า “น่าหนักใจ” ส่วนอีกคำที่ผมคิดไว้ในใจคือ “ไม่น่ารอด” มันอยู่ที่ว่าเมื่อไหร่แค่นั้นเอง
ตอนที่ผมเขียนอยู่นี้ก็ยังไม่ทราบว่าเชลซีจะได้เข้ารอบน็อคเอ้าท์UCLหรือ เปล่า แต่ยังไงก็คงไม่มีผลต่อสถานการณ์ของราฟาอยู่แล้ว ถ้าให้ผมเดาความคิดของเสี่ยหมี ผมเดาว่าแกคงกำลังหาคนใหม่อยู่ ถ้าหาได้เมื่อไหร่
อาจจบเร็วเกินคาด
จะว่าไปราฟาเองก็คุมทีมได้น่าปลดจริงๆ ความรู้สึกส่วนตัวผมคิดว่าเขาเน้นเกมรับมากไป ผลคือแนวรุกอย่างมาต้า อาซาร์ ออสการ์ลดประสิทธิภาพลงไป ถ้ายังเป็นอย่างนี้อยู่ผมว่าเตรียมนับถอยหลังได้เลย
ก็ไม่รู้ว่าประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยหรือเปล่า สมัยอยู่อินเตอร์พอแกทำทีมได้แชมป์สโมสรโลกปุ๊ปก็โดนปลดทันที คราวนี้ก็ลองวัดใจเสี่ยหมีว่าถ้วยนี้(ที่ใครๆก็ว่าเชลซีแชมป์แน่ๆ)จะช่วยยืด อายุราฟาได้หรือไม